Depremin Yıkamadığı Gönüller

Yazar: Serdar Kesik

Fotoğraflar: Serdar Kesik

Bir şehirle dost olmanın tatlı sevinci ile döndüm evime. Uykusuz gecelerde ateş başında beklemenin tarifsiz duygular yaşattığını, yaşadım bildim. Bir selamla nice kapıların açılacağı hayal etsem eksik kalırmış hayallerim. İnsanlarla tanışmanın, selam vermenin; insanlara sarılmanın yaraları iyileştirdiği hakikaten doğruymuş. Annemin yanından, evimden, odamdan çıkarken nelerle karşılaşacağımı bilmiyordum. Az çok tahminim olsa dahi gördüm ki hepsi eksik tahminlermiş. Bir insanın yarasına koşmak, bir feryada sessiz kalmamak içgüdüsü beni evimden çıkarttı. Evimden çıkarken aklımda olan bir hafta-on gün kalacağımdı. Ama öyle gerekti ki 33 gün oralarda geçirdim. “Anne ne yapayım döneyim mi?” diye anneme sorduğumda “Oğlum gerekirse her gün serum al orada kal.” dedi. Hal böyle olunca, annem dahi böyle söyleyince bize de kalmak yaraştı.

• Hatıralar gönlümde tazeliğini korusa dahi üstünden geçen nice gece nice ay hafızamı baskılıyor. Anlatmak benim için bir ayrı zor. Yaşadıklarımı yazmak bilmiyorum bana bir travma yaşatır mı?

İlk gecemizde bir teyze bize bir tencere getirmişti. Tencereyi açıp bakınca gördük ki içinde pirinç pilavı var ama lapa kıvam alıp şişmiş. Yanımızda çatal kaşık da yok. Önce tencereyi ısınmak için yaktığımız ateşin üstüne koyduk. Sonra yaklaşık 15 kişi olan o ekibin bir kısmı su içtiği plastik bardakları büküp kaşık yaptı bir kısmı ise bulduğumuz köpük tabağı küçük küçük kırarak ortadaki tencereden yedi. Öyle anlarda mükellef sofralar anlamsız kalıyor insanın gözünde.

Gündüzleri enkazlarda lojistikte çalışıyorduk ilk günlerde. Az bir uyku yeterli geliyordu. O gecelerin birinde bir abla bize bir demlik çay getirmişti. Evinin yanına gitmiş camdan uzanıp çaydanlık almış bir yerden poşet çay bulmuş ve bize çay demlemişti onlar için orada çalışıyoruz diye. Normalde pek çay içmeyen ben hayatımın en leziz çayını çadırlar arasında içmiş olabilirim.

Bir akşam vakti bir arabaya yardım koyarken arabanın sahibi abi “Kardeşim özür dilerim sana sarılabilir miyim?” demişti ve ağlamaya başlamıştı. O ağlamıştı, ben ağlamıştım.

6 yaşında bir çocukla arkadaş olmak, onun beni İstanbul’a döndükten sonra dahi araması, annemin ona benim çocukluğumda oynadığım oyuncağı hediye göndermesi, babamın onunla tanışması, arkadaşlarımla onu tanıştırmam ve daha fazlası hiç hayal edebileceğim bir şey değildi. Ama şimdi benim 6 yaşında bir arkadaşım var ara ara telefonla konuşuyoruz. Bir iftarımı da evlerinde yaptım.

Sonra benim Hatay’da bana içli köfte yapan ve Ramazan boyunca beni bekleyen bir teyzem var. Habersiz kapısını çalınca dahi beni misafir eden bir teyzem ve amcam var. Teyzemle ilk karşılaşmamızda bize büyük bir poşet dolusu portakalı ağaçtan toplayıp da vermişti.

Hatıramda yüzlerce insan var. Bilmiyorum bu sağlıklı bir şey mi? Bilmiyorum bu bir yüreğin kaldırabileceği bir şey midir? Ama bunların hepsini yaşadım. Bana çok etkisi oldu ve ileride bir gün hepsini hayatımda tek tek göreceğimi biliyorum.

• Bir daha olsa böyle bir şey yine yaptıklarımın aynısını hatta daha fazlasını yapardım diye düşünüyorum. Daha az uyur, daha fazla koşar, daha fazla çalışır ve daha fazla yoğururdum yüreğimi şefkat eliyle.

Kendimi biraz da bir şiirle anlatmak benim için daha iyi bir liman olacak sanırım.

anneme, Maraş’a ve cennete hasretim ben
toprakla, doğayla ve Maraşla biraz dertleştim
bir çocuk tebessümünde cenneti arıyorum
anneme bu bayram biraz uzak kaldım ben
bu bayram annemden…

şimdi Maraş’a veda ediyorum
ayrıca biz Maraşlılar bu şehre kahraman deriz
ben artık Kahramanmaraşlıyım.

ve sırada Hatay var
yurdum insanından insanlık öğreniyorum
güzel insan göre göre insan olmaya çalışıyorum
bilmiyorum beni ben yapacak cümle
hangi güzelin dudakları arasından çıkacak.

ırkçılık
ne pis
ne allahın belası bir şeymiş gördüm
insana insanca yaşamı
konfor görmek
hiç bir hakkı olmayan
adı bilinmez suriyeli çocuklara
bir bayram sevincini çok görmek
bir babanın bayramda çocuğunun elbisesiyle mutlu olmasını çok görmek
ne büyük alçaklıkmış
gördüm, bildim.

insan bir şehirle nasıl dost olurmuş
hala bilmiyorum
ama içinde yaşıyorum sanki bu maceranın
bilmiyorum
ben kimin geceleri gizlice okuduğu duasıyım.

annemin duaları ile sıcak yuvamdan çıkmak bana böyle zor gelmezken
sokaklarına hasret kaldığım şehirler var benim
hasret kaldığım çocuklar, oyunlar ve insanlık var
hiç görmediğim ama hasret kaldığım çocuklar var benim
hiç gitmediğim sokakları da özlüyorum ben.

buralarda dost olmak da güzel
bazı yüzler hiç tanımadığın kimselerken
sabahları onları görmek sana iyi gelebilirmiş
inanmazdım
yaşadım, bildim.

bilirim
özlemek
hasretlik
yaşamak
zor
kolay

neymiş

teşekkür ederim Allah’ım
iyi ki beni bu dünyaya insan olarak göndermişsin
ya bir faşist olsaydım.

ben biraz annemi özledim.